Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Έλα, ψυχή μου, να σου πω...

Το 1967 ο Νίκος Κούρκουλος ηχογράφησε τέσσερα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα σε στίχους ποιητών και δύο παραδοσιακά.
Τα 45άρια αυτά χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν το 2005, οπότε και κυκλοφόρησαν, μαζί με ηχογραφήσεις του ηθοποιού από το θέατρο και τον κινηματογράφο, σε δίσκο.
Ο δίσκος "χάθηκε" το 2007, μετά το θάνατο του Νίκου Κούρκουλου.

ακούστε με κλικ στο εικονίδιο
"Κυριακή" του Κώστα Καρυωτάκη

"Ο ήλιος ψηλότερα θ' ανέβει
σήμερα που 'ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει
μια θημωνιά στο λόφο εκεί.

Τα γιορτινά θα βάλουν, κι όλοι
θα 'χουν ανάλαφρη καρδιά:
κοίταξε στο δρόμο τα παιδιά, 
κοίταξε τ' άνθη στο περβόλι.

Τώρα καμπάνες που χτυπάνε
είναι ο θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε
και μεγαλώνει ο ουρανός.

Άσε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό,
ένα τραγούδι του θανάτου."



"Ο τροβαδούρος" του Μιλτιάδη Μαλακάση.

"Ήρθα τα τραγούδια μου να σου τραγουδήσω,
μα, το παραθύρι σου το 'βρα σφαλιχτό.
Σκέφτηκα, με τι καρδιά να γυρίσω πίσω,
που δεν είχα δύναμη μητε να σταθώ.

Όλη νύχτα πέρασα στο πεζούλι, απ' έξω
κι άφηνε η κιθάρα θλιβερό σκοπό.
Μάταια, δεν άνοιξες, μια στιγμή να βρέξω
το πικρό τ' αχείλι μου μ' ένα αυχαριστώ.

Κι όταν, τα χαράματα, πήρα αργά το δρόμο,
το μακρύ ανήφορο, με βαριά καρδιά,
την κιθάρα σήκωνα σα σταυρό στον ώμο
και σκυφτός ανέβαινα, σα στο Γολγοθά."


"Το μοιρολόι" - παραδοσιακό

"Σε ποιον να πω το ντέρτι μου,
το ντέρτι της καρδιάς μου.
Να σας το πω, ψηλά βουνά,
φυσάει βοριάς, το παίρνει.
Να σας το πω, χαμόκλαρα,
φυσάει νοτιά, το παίρνει.

Έγειραν τα δενδρόφυλλα
κι ακούμπησαν στο χιόνο,
σε μελετάν τα χείλη μου,
μέσα η καρδιά μου λιώνει.

Τα μοιρολόγια τα 'σωσα,
τα δάκρυά μου στερέψαν.
Θα πάρω δάκρυα δανεικά
και μοιρολόγια ξένα.
Τα μοιρολόγια απ' τ' ορφανά,
τα δάκρυα απ' τις χήρες.

Αυτό το μοιρολόι καμιά σχέση δεν έχει με το "Μοιρολόι" του Τάσου Λειβαδίτη και του Μίμη Πλέσσα, που ακούγεται στην ταινία, με πρωταγωνιστή το Νίκο Κούρκουλο, "Ο Αστραπόγιαννος" (1970) από την Καίτη Αμπάβη.
Το τραγούδι ακούγεται στην ταινία με τον πρωτότυπο στίχο στο τέλος:
ενώ σε άλλες εκτελέσεις, όπως σε αυτή με τη Χαρούλα Λαμπράκη, ακούγεται ο λογοκριμένος από τη χούντα στίχος:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό,
είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...